حقوق کارگران در جمهوری اسلامی ایران تحت قوانین مختلفی تنظیم می‌شود که به منظور تأمین امنیت شغلی و حمایت از کارگران در برابر شرایط نامطلوب کاری وضع شده‌اند. این مقاله به بررسی جامع این قوانین و حقوقی که کارگران بر اساس آنها برخوردار هستند، می‌پردازد.
قوانین کار در ایران
قانون کار جمهوری اسلامی ایران که در سال ۱۳۶۹ تصویب شد، مبنای تنظیم روابط کارفرمایان و کارگران است. این قانون بر مواردی چون قراردادهای کار، امنیت شغلی، حقوق و دستمزدها، ساعات کاری، مرخصی‌ها، و شرایط کار تأکید دارد.
حقوق اساسی کارگران
امنیت شغلی :
قانون کار ایران کارگران را از اخراج بی‌دلیل محافظت می‌کند و در صورت اخراج نیاز به ارائه دلیل موجه دارد.
حداقل دستمزد :
حداقل دستمزد بر اساس شرایط اقتصادی و به صورت سالانه توسط شورای عالی کار تعیین می‌شود.
ساعات کاری :
ساعات کاری استاندارد در ایران به طور کلی ۴۴ ساعت در هفته تعریف شده است.
مرخصی‌ها :
کارگران حق دارند در طول سال از مرخصی‌های مختلف استفاده کنند که شامل مرخصی سالیانه، مرخصی استعلاجی و مرخصی زایمان می‌شود.
حمایت‌های خاص
حمایت از کارگران زن
قوانین خاصی برای حمایت از کارگران زن وجود دارد، مانند مرخصی زایمان.
شرایط کار ایمن
کارفرمایان موظف به فراهم کردن محیط کاری ایمن و بهداشتی برای کارگران هستند.
بیمه
کارگران باید تحت پوشش بیمه‌های اجتماعی قرار گیرند که شامل بیمه درمانی، بازنشستگی و بیکاری است.
چالش‌ها و مسائل جاری :
با وجود قوانین مفصل و جامع، اجرای قوانین کار در ایران با چالش‌هایی روبرو است. از جمله می‌توان به نظارت ناکافی، فرار کارفرمایان از ثبت قرارداده ای رسمی، و دشواری‌های کارگران برای احقاق حقوق خود اشاره کرد.
نتیجه‌گیری :
حقوق کارگر در جمهوری اسلامی ایران توسط قوانین جامعی حمایت می‌شود که هدف آنها تأمین امنیت و رفاه کارگران است. با این حال، بهبود نظارت و اجرای قوانین می‌تواند به تقویت بیشتر حقوق کارگران و تضمین شرایط کاری عادلانه‌تر کمک کند.